Masy i mieszanki tynkarskie

Tynki cementowo-wapienne

To najczęściej spotykany rodzaj tynków. Charakteryzują się one dużą wytrzymałością oraz odpornością na zawilgocenie. Można je stosować we wszystkich pomieszczeniach, również w tych o podwyższonej wilgotności – łazienkach, kuchniach, pralniach – zwłaszcza jako podłoże przewidziane do malowania lub tapetowania oraz jako podkład pod płytki ceramiczne. Ich wadą jest długi czas schnięcia (ok. 4 tygodnie) oraz uciążliwość przygotowania zaprawy tynkarskiej na budowie.

Dlatego w budownictwie jednorodzinnym najczęściej wykorzystuje się gotowe mieszanki, gwarantujące wysoką jakość porycia. Takie tynki nakłada się ręcznie lub – przy dużej powierzchni – agregatem tynkarskim, na podłoża o maksymalnej wilgotności 3%. Tynkowanie odbywa się najczęściej w jednym (jeśli kolejną warstwą będzie gładź) lub dwóch cyklach technologicznych – cienka obrzutka i narzut. Przeciętna grubość tynku wynosi 15–20 mm, przy czym, w razie konieczności, można dodać warstwę po związaniu poprzedniej.

Kładzenie tynków we wnętrzach fot. Baumit

Tynki gipsowe

Przeznaczone są do wykańczania ścian i sufitów pomieszczeń, w których wilgotność utrzymuje się stale na niskim poziomie (do 70%). Ponieważ przy ich użyciu uzyskuje się najbardziej gładkie powierzchnie, tego rodzaju tynki są dobrym podłożem pod powłoki malarskie i tapety. Ich zaletą jest krótki czas schnięcia – po ok. 14 dniach można przystąpić do dalszych prac.

Największą wadą jest podatność na uszkodzenia, co wynika z tego, że tynk gipsowy jest znacznie bardziej miękki od cementowo-wapiennego (choć w sprzedaży są już tynki gipsowe o zwiększonej twardości). Tynki gipsowe produkuje się w dwóch wersjach: ręcznej, przeznaczonej do prac na niewielkiej powierzchni, oraz maszynowej – nakłada się je agregatem tynkarskim. Grubość nałożonej warstwy powinna wynosić odpowiednio minimum 5 i 8 mm.

Natomiast maksymalna grubość tynku na ścianie nie może przekroczyć 25 mm. Chłonne podłoża trzeba koniecznie zagruntować, aby zbyt szybko nie odciągnęło wody z zaprawy, a elementy stalowe wystające z muru należy pokryć farbą antykorozyjną. Prace tynkarskie powinno się prowadzić w temperaturze 5–25°C, unikając bezpośredniego nasłonecznienia oraz przeciągów.

Gładzie tynkarskie

Nakłada się je na otynkowaną już powierzchnię, aby uzyskać idealnie gładką ścianę lub sufit. Gładzie tynkarskie występują w sprzedaży jako suche mieszanki, które są gotowe do użycia po wymieszaniu z odpowiednią ilością wody lub jako gotowe do użytku masy bez mieszania z wodą. Zawierają szereg dodatków, zwiększających przyczepność i wytrzymałość, ułatwiających szlifowanie, wyrównujących barwę, regulujących szybkość wiązania. Na przegrodę nanosi się cienką warstwę gładzi (2–3 mm), po wstępnym stwardnieniu zwilża się powierzchnię, a następnie ostatecznie ją wygładza.

Nakładanie gładzi fot. Greinplast